Gijs van Schaik

Biografie van Gijs van Schaik (1905-1952)

Gijs van Schaik was autodidact, want de oudste in een metselaarsgezin met vijf kinderen kon natuurlijk niet naar de academie, hoewel hij van jongs af alles tekende wat los en vast zat; wat wijst op talent. Hij speelde ook verdienstelijk klarinet, maar een muziekopleiding zat er evenmin in. Het advies van een geraadpleegde tekenleraar was: “Wat er in zit, komt er ook wel uit.”

Een kunstopleiding was financieel niet mogelijk, maar adviezen van andere schilders kostten niks en waren haalbaar en nuttig: Gijs van Schaik zocht en kreeg kontakt met andere Gooise schilders als David Schulman, Anton Smeerdijk, Dirk Smorenberg, Cornelis Scherrewitz, ook nu nog gezochte en gewaardeerde kunstenaars. Met A.J. Zwart bestonden er goede kontakten, ook in de tijd dat die in Meppel woonde.

Gijs van Schaik was oorspronkelijk huis- en decoratieschilder, net als bijv. de beroemde broers Bram en Geer van Velde. Zijn gezondheid liet te wensen over; hij was een straffe roker. Hij kreeg een hartaandoening en werd geopereerd in het Wilhelmina gasthuis in Amsterdam. Ook in het ziekenhuis schilderde hij: zijn stadsgezichten waren zeer geliefd bij emigranten die zijn werken meenamen naar Canada, Australië en Zuid-Amerika. Ook de kunsthandel Modern in de Gijsbrecht van Amstelstraat in Hilversum verkocht regelmatig werk van hem.

Aan het eind van de Tweede wereldoorlog had Gijs van Schaik honger. Iedereen in het westen van Nederland had toen honger. Dat dreef hem vanuit zijn woonplaats ‘s-Graveland bij Hilversum naar het oosten van het land, waar het wat gemakkelijker was om aan voedsel te komen. Zijn zoektocht bracht hem in Zuid Drenthe. Hij trok door het landschap daar en zag hoe mooi het was. Later kwam hij er steeds terug, nu niet meer voor voedsel, maar om te schilderen. Hij schilderde vooral in het dorp De Wijk en de omstreken daarvan: Boerderijtjes, de turfschepen in de Hoogeveensche vaart. Hij zette zijn schildersezel in het landschap en schilderde wat hij zag: zoals dat ook in de 19de eeuw bij Barbizon in Frankrijk gebeurde en zoals de schilders van de Haagse school het in Nederland deden, de “plein air” schilders.